Әдәби хәзинә
-
Югалган паспорт - булган хәл
Өйдә Сиринәдән башка беркем дә юк. Селкеп тә карады бит ул бу җәймәне, диван тирәсеннән дә эзләде. Бу нинди могҗиза!
-
Үзе язган язмыш
Бу дөньяда яшәр өчен таяныч кирәк. Бигрәк тә күңелдә өермә, буран котырганда. Чөнки кешегә гомер буена бик күп сынаулар үтәргә туры килә. Барысы да язмышына күрә языла. Ә бәлки кеше үзенә-үзе язадыр.
-
Ни булды бу: язмышмы, рәнҗешме, әллә күз тиюме?!
Мәдинә өчен дөнья караңгылыкка чумды. Әнисе дә, оныгының үлемендә үзен гаепле сизеп, түшәгеннән күтәрелә алмады. Рөстәм исә хәмер дигән зәһәр елан белән дуслашты.
-
«Ул һәлакәткә очрап үлде», дигән җавап ишеткәч, аяк астымнан җирне тартып алдылармени – идәнгә аудым
Ерак юлда серле шартларда гомере өзелгән улым Фәритнең истәлегенә багышлыйм.
-
Гомер буе тынычлык бирмәде - булган хәл
«Ул егетнең хәле начар, операциягә алып кереп киттеләр, исән калуы икеле».
-
Ишетәсезме? Әнием кайтты - язмыш
«Эх Нияз, хәлләремне аңласаң – син генә аңларсың, чөнки безнең язмышлар охшаган бит. Әнием барлыгымны да белми. Мине тудырган да әбиемә калдырып китеп барган».
-
Туганлык хакы - язмыш
Авыр вакытта өенә дә кертмичә куып чыгарган сеңлесе Халисә күптән аның өй түрендә утыра, аларда яши. Абыйсы аны гафу итте.
-
"Мин гомерем буе сезне күрү теләге белән яшәдем. Менә шушы хыялым бүген тормышка ашты"
Ире Салихҗаны бик акыллы иде. Каһәр суккан сугыш башланмаса, гөрләшеп яшәрләр иде дә бит. “Билгесез югалды” дигән хәбәр килгән көн аның хәтереннән мәңгегә чыкмаячак.
-
Сытык йомырка (булган хәл)
Мин, ялт итеп, күлмәкнең җиңеннән чытырдатып кысып алдым да йомырка сытылып, агып та чыкты.
-
Соң шул инде, соң...
Гомере буе йөрәген тырнап, кан саркытып яшәтәчәк ул хәбәрне аңа дусты җиткерде: “Илнарияң кияүгә чыккан”. Кулыннан телефоны төшеп киткәнен дә сизмәде. “Ни булды?” - дип, янына йөгереп килгән шәфкать туташын күрмәде дә, ишетмәде дә. Колагында бары бер сүз яңгырады: “Илнарияң кияүгә чыккан”.
-
"Эх әнкәй! Соңладым шул, әнкәй, соңладым!"
Кызының үзәк өзгеч тавышыннан анасының урыныннан тормый ятканын күргән ир бермәлгә таш сын кебек катып кала.
-
«Кызым, ник дәшмисең? Кызым!.. Балакаем!..»
Чулпан, аңламаганга сабышып, юри сорады. Телдән калмас өчен, акылдан язмас өчен сорады. Шундук үткән төндә тәрәзәләренә килгән кош исенә төште...
-
"Үкенечләр белән генә яшәргә калды инде хәзер"
“Эх җаныем, ерак төзелешкә эшкә киткәнсең кебек тоела. Менә ишектән килеп керерсең дә кочып алырсың сыман”, - дип, Илзия үз-үзен шулай юата иде. Ләкин бу - чынбарлык түгел, үзеңне ялган юату. Ул уфтанып куйды: "Йөрәгемдә авыр яра, түз, йөрәгем, түз!"
-
"Алар утырган машина юл кырыеннан чыгып очып, икесе дә мәңгелеккә теге дөньяга китеп барды"
Гөлнәзирә һич кенә дә каршы килмәде. Ул хәзер ирекле, кая тели – шунда бара. Мидхәтне дә үз янына ярдәмче итеп алды.
-
"Әскый абый, бөтен кешенең дә ике аягы була бит, ә синең бер аягың кайда соң?"
Кычытуына түзәрлегем калмагач, гипсны алдылар. Ә анда... куш уч белән җыеп алырлык корт җыелган иде.