Әдәби хәзинә
-
Авырып китте кардәшем
Шигъри мизгел
-
”Кәримә апа, әни асылынды!..”
Кырыктан яңа узган яшь хатын, беркемгә берни аңлатмыйча, башына килгән ниндидер авырлыктан өркепме, яшәүдән туепмы, үзе генә белгән бер сәбәптән үз кулы белән гомер җебен кисте.
-
Мин көтәм (язмыш)
Ни уйларга да белмәде хатын. Кая булыр икән ире? Күрше авылга җиде чакрым. Башта басу кырыеннан салынган юл белән барып, бер-ике чакрым урман белән барасы. Бер-бер хәлгә очрамаса ярар иде инде... Хаммат караңгыда Имәнлекне урап килгәнче таң да атты. Ул капка төбенә килеп туктагач та йөгереп чыккан Ләбибәгә Хамматның йөзе борчулы күренде. Өнсез сорау белән үзенә төбәлгән хатынның күзләренә карамаска тырышып, Хаммат, гаепле кешедәй: “Җиңги, абый Имәнлеккә бармаган...”, - диде
-
"Соңга калдым, әни... Кичер..." (язмыш)
Ана буларак улын аңласа да, Сания карчык йөрәгендә кабынган рәнҗү хисен баса алмады. “... Бала диеп гомереңне багышлыйсың, ә аның бер минут вакыты юк синең өчен...”
-
"Минем сине күрәсем дә, синең белән сөйләшәсем дә килми"
Мөлдерәмә тулы күңелен кемгә дә булса бушатырга кирәк иде Нурҗанга. Кемгә? Әтисенәме? Абыйсынамы? Әбисенәме? Аның саф хисләрен кем аңлар?
-
«Әнкәем, ничек яшәргә миңа?» (булган хәл)
“ Каргама, балам, иреңне. Ходай аңа бирәсең биргән инде. Синең кайгың китәрлек, ә аныкы гомерлек. Балаң да бәләкәй шул әле. Аңлар үсә төшкәч. Түз инде, балам, түз инде. Гел болай гына булмас әле”
-
“Безнең әткәйне син урладың! Син!” (язмыш)
Ләйлә бу сүзләрне ишеткәч, өстенә кайнар су коелгандай бөрешеп, кечерәеп калды. Яшүсмер кызның йөрәге читлектәге нәни кошчыктай бәргәләнергә тотынды. Үзләреннән ике генә өй читтә яшәүче Раиләнең бу тавышы көне буе Ләйләнең колак төбендә яңгырап торгандай булды.
-
"Үпкәләмә, яшь гомеремне инвалид ир белән уздырасым килми. Хуш, безне эзләмә!" (язмыш)
Матур гына яшәп киттеләр алар. Бер-бер артлы тупырдап торган ике уллары туды. Бу елларда алардан да бәхетле кеше булдымы икән? Тормыш мәңге шулай дәвам итәр кебек иде. Ләкин...
-
"Миңа бер дә әни шикелле түгел ул, мин аңа "әни" дип әйтә дә, әни урынына куя да алмыйм" (булган хәл)
Әти-әнисенең сүзенә карап ялгышкан шул. Түз, кайтма, дисәләр, тормышлары җайланган булыр иде, бәлки. Сабыен бер тапкыр калдырып кайтып үзәге өзгәләнсә, инде үсеп җиткән кызы күзгә күренеп, кабат юк булды.
-
"Сездә яман шеш авыруы" (язмыш)
“Ни өчен миңа?” дигән сорауны үз-үзенә кат-кат бирде ул. Алда ни көтәсен, иртәгә ни буласын, язмышыңа ни язылганын берәү дә белми шул... Яман шеш авыруы елан кебек икән лә: астыртын гына чагып ала. Елына бер тапкыр маммологка күренергә кирәклеген ишетсә дә, Айзилә бу турыда уйлап та карамады.
-
Беренче югалту (язмыш)
Тик… хат алышулар кинәт туктады да куйды. Илназның кайтуына инде бер ай гына калганда бу. Кызның телефоны да «дәшми».
-
"Минем сиңа диеп үстергән улым юк. Безнең авылга ничек килдең, шулай китеп бар" (язмыш)
Рүзәл, авылда яшәп калып, күрше авыл кызына өйләнеп тә куйды. Ул хатынын Гадиләне яраткан кебек ярата алмады. Нишләтәсең инде, әти-әнисен ялгызларын гына калдырасы килмәде шул. Гадилә янына китеп барса да була иде. Аннан соң ата-ана ризалыгыннан башка тормыш кору дөрес булмас, дип уйлады егет.
-
"Кызымны саклый алмадың бит" (язмыш)
"Кызым, нигә сине янымнан җибәрдем икән? Үз янымда калган булсаң, бәлки, мондый аяныч хәлләргә тап булмас идек," - шушы сүзләрне кабатлап, күпме күз яшьләре аккандыр Гүзәлиянең.
-
"Сугышта хәбәрсез югалган улымны, иремне көттем, ә алар..." (булган хәл)
Күңелемдә ниндидер бушлык барлыкка килде. Югалту белән сагыштан ачырак иде ул. Ничә еллар өмет утларында яндым бит. Ничә еллар көттем, эзләдем…
-
Кечкенә дә, төш кенә (танышым сөйләгәннәрдән)
Кечкенә генә буйлы, Әлфирәдән дә тәбәнәк ирнең кереп килүен күргәч, аптырап калдым